Programma's voor zelfuitsluiting dienen als een belangrijk hulpmiddel voor individuen die zich willen onthouden van gokken in de VS en over de hele wereld.

Een systeem dat helaas niet overal in jurisdicties universeel wordt toegepast, het biedt een essentieel vangnet, en toch laat de huidige infrastructuur veel te wensen over.

De National Council on Problem Gambling (NCPG) stelt dat “naar schatting 2 miljoen Amerikaanse volwassenen (1 procent) in een bepaald jaar aan de criteria voor ernstige gokproblemen zullen voldoen. Nog eens 4 miljoen tot 6 miljoen (2 procent tot 3 procent) zouden milde of matige problemen hebben met hun gokken." En die schattingen kunnen conservatief zijn.

In werkelijkheid hebben de Amerikaanse federale overheid en veel staten nooit een significante investering gedaan in het onderzoeken van de prevalentie van gokverslaving. Nog zorgwekkender is dat onderzoek suggereert dat met de enorme uitbreiding van sportweddenschappen en online gaming, de prevalentiecijfers mogelijk toenemen. Eerlijk gezegd is het aantal mensen dat worstelt niet relevant voor deze discussie, omdat we weten dat mensen worstelen en dat doen, en er moeten ondersteuningen zijn om te helpen. Zelfuitsluiting is een van die essentiële instrumenten.

Zelfuitsluitingsprogramma's

Dit is voor niemand in het gokecosysteem een ​​nieuw concept, aangezien zelfuitsluitingsprogramma's al tientallen jaren bestaan. Ze hebben en blijven variëren in hun presentatie. In de afgelopen vijf jaar hebben we gezien dat de game-industrie steeds vaker wordt uitgedaagd vanwege haar inzet om deze gesprekken en het bevorderen van programma's te bevorderen.

Een van de eerste vragen die deel blijft uitmaken van het gesprek over zelfuitsluiting, is dit echt een "tool" die nodig is in de spreekwoordelijke toolbox voor verantwoord gokken van de industrie? Ten tweede, werkt zelfuitsluiting als een effectief middel om een ​​doel te bereiken bij het aanpakken van gokverslaving? Ten derde, welke rol moet deze industrie spelen bij het beheer van deze programma's?

Ten eerste, en misschien wel het belangrijkste, moeten we een aardverschuiving maken in de taal die we gebruiken. We moeten beginnen met het verwijderen van de term 'verantwoord gokken/gamen' van alles wat met vrijwillige zelfuitsluiting (VSE) te maken heeft. Iemand die gebruik wil maken van vrijwillige zelfuitsluiting, gaat veel verder dan welk middel of programma voor verantwoord gokken dan ook.

We moeten een onderscheid maken tussen en waardering en begrip kweken voor het verschil tussen 'verantwoord gokken' en 'probleemgokken'. Het is de laatste tijd een veelvoorkomend thema dat de industrie de ene term vervangt door de andere. Iemand die gebruik wil maken van vrijwillige zelfuitsluiting, heeft waarschijnlijk enorm veel schade opgelopen door gokken en moet zich hiervan onthouden. Zelfuitsluiting is een belangrijk programma voor een persoon die worstelt met een gokverslaving of het risico heeft dat het gokken problematisch wordt.

Dit is voor niemand in het gokecosysteem een ​​nieuw concept, aangezien zelfuitsluitingsprogramma's al tientallen jaren bestaan. Ze hebben en blijven variëren in hun presentatie. In de afgelopen vijf jaar hebben we gezien dat de game-industrie steeds vaker wordt uitgedaagd vanwege haar inzet om deze gesprekken en het bevorderen van programma's te bevorderen.

Een van de eerste vragen die deel blijft uitmaken van het gesprek over zelfuitsluiting, is dit echt een "tool" die nodig is in de spreekwoordelijke toolbox voor verantwoord gokken van de industrie? Ten tweede, werkt zelfuitsluiting als een effectief middel om een ​​doel te bereiken bij het aanpakken van gokverslaving? Ten derde, welke rol moet deze industrie spelen bij het beheer van deze programma's?

Ten eerste, en misschien wel het belangrijkste, moeten we een aardverschuiving maken in de taal die we gebruiken. We moeten beginnen met het verwijderen van de term 'verantwoord gokken/gamen' van alles wat met vrijwillige zelfuitsluiting (VSE) te maken heeft. Iemand die gebruik wil maken van vrijwillige zelfuitsluiting, gaat veel verder dan welk middel of programma voor verantwoord gokken dan ook.

We moeten een onderscheid maken tussen en waardering en begrip kweken voor het verschil tussen 'verantwoord gokken' en 'probleemgokken'. Het is de laatste tijd een veelvoorkomend thema dat de industrie de ene term vervangt door de andere. Iemand die gebruik wil maken van vrijwillige zelfuitsluiting, heeft waarschijnlijk enorm veel schade opgelopen door gokken en moet zich hiervan onthouden. Zelfuitsluiting is een belangrijk programma voor een persoon die worstelt met een gokverslaving of het risico heeft dat het gokken problematisch wordt.

Het meest efficiënte resultaat

In een droomscenario kunnen de klant en de operator de uitdagingen, stigma's en percepties van een zelfuitsluitingsprogramma overwinnen. Het fantasiescenario ziet eruit als een universeel programma voor zelfuitsluiting, dat communiceert over meerdere rechtsgebieden. In dit scenario zou één enkel programma worden gehouden en beheerd door een goed opgeleide en objectieve derde partij. Deze groep zou getrainde professionals hebben die iemand in nood kunnen helpen de implicaties van een zelfuitsluitingsprogramma te begrijpen, wat het zowel op de korte als op de lange termijn betekent en hoe je op en van de lijst kunt komen.

Beter nog, terwijl ze over de lijst leren en hoe ze erop kunnen komen, zouden die getrainde personen de klanten informatie en middelen kunnen geven voor ondersteuning voor de voortzetting van de zorg als ze beginnen aan hun reis om af te zien van gokken.